ΜΑΡΤΥΡΙΑ Κ.Γ

Οι περισσότερες μαρτυρίες ανθρώπων που έχασαν σημαντικό ποσοστό σωματικού λίπους ξεκινάνε κάπως έτσι: «ήμουνα πάντα ένα παχουλό παιδί και συνέχισα και ως έφηβη», «πάλευα με το βάρος μου όλη μου τη ζωή», «σαν παχύσαρκο παιδί βίωσα το ρατσισμό στο πετσί μου», «απελπίστηκα από αναρίθμητες δίαιτες που κατέληγαν με μαθηματική ακρίβεια στο ίδιο αποτέλεσμα και σε περισσότερα κιλά». Ωστόσο, προσωπικά, ανήκα στην κατηγορία των ανθρώπων της άλλης όψης του ίδιου νομίσματος. Δεν είχα υπάρξει ποτέ στη ζωή μου παχύσαρκη, δεν είχα βίωσα ποτέ κανένα ρατσισμό, και δεν είχα κάνει ποτέ μου καμία δίαιτα. Αντιθέτως, τα σχόλια που λάμβανα για το σώμα μου ήταν ανέκαθεν πολύ κολακευτικά. Είχα ένα καλογυμνασμένο σώμα με ελάχιστο ποσοστό λίπους και καθημερινό στρατιωτικό πρόγραμμα διατροφής και γυμναστικής. Γνώριζα όχι μόνο πως κτίζεται ένα σώμα με χαμηλό ποσοστό λίπους αλλά και πως διατηρείται. Στο δικό μου το μυαλό παχυσαρκία σήμαινε άγνοια (απλών κανόνων διατροφής), παραίτηση/απάθεια (κανένα ενδιαφέρον για την εξωτερική εμφάνιση) και βαρεμάρα (καμία προσπάθεια για γυμναστική). Μήπως όμως τελικά παχυσαρκία δεν σημαίνει μόνο αυτά; Άραγε ένας παχύσαρκος άνθρωπος δεν είναι μόνο ένας άνθρωπος ο οποίος διακατέχεται από άγνοια και καταναλώνει μεγάλες ποσότητες φαγητού; Μπορεί τελικά ένας παχύσαρκος άνθρωπος να μην είναι μόνο ένας αναίσθητος άνθρωπος που δεν τον ενδιαφέρει η εξωτερική του εμφάνιση, αλλά να μιλάμε για ένα άνθρωπο που δύσκολα παιδικά χρόνια να του άφησαν τραύματα που του ήταν αδύνατο να επουλώσει; Μήπως μιλάμε για έναν άνθρωπο, που μια προσωπική του απώλεια στάθηκε δυνατότερη από όσο μπορούσε ή όσο ήταν διατεθειμένος να αντέξει; Ένας άνθρωπος που η θλίψη του τον έχει κυριεύσει και τον έχει πετάξει σε ένα λαβύρινθο χωρίς πουθενά να υπάρχει το μίτο της Αριάδνης για να το πιάσει και να βγει. Ένας άνθρωπος που ξεπέρασε ή έσβησε τη λεπτή γραμμή της λογικής, του ελέγχου και της αυτοσυγκράτησή και που είναι αιχμάλωτος, έρμαιο των συναισθημάτων ή του άγχους του; Στην δική μου περίπτωση, μια απώλεια ενός λατρευτού μου προσώπου, ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που ούτε ήθελα αλλά ούτε και ήμουνα διατεθειμένη να αντέξω. Χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω, κατέφυγα στην υπερβολική πρόσληψη τροφών σαν μέθοδο εκτόνωσης και αντιμετώπισης της μεγάλης μου απώλειας και της ψυχικής μου έντασης. Κατανάλωνα ακόμα και τροφές που στο παρελθόν δεν μου άρεσαν καθόλου. Έτσι, έβαλα περισσότερα από 15 κιλά. Με μεγάλη δυσκολία σηκωνόμουνα το πρωί από το κρεβάτι και όταν αυτό γινόταν ήταν για να έρθω απλά αντιμέτωπη με τον «ρατσισμό» ή «τον οίκτο» του περίγυρου μου: «πάχυνες», «πρέπει να σταματήσεις να τρώς», «πως έγινες έτσι» και δεν μπόρεσα μέχρι αυτή τη στιγμή να καταλάβω το εξής: αυτοί όλοι οι άνθρωποι πραγματικά πίστευαν ότι εγώ δεν είχα καταλάβει ότι πάχυνα ή ότι έπρεπε να σταματήσω να τρώω; Εμένα όμως μόνο ήξερα. Με είχε κυριεύσει μια ήττα και ένας φόβος τον οποίο δεν είχα μοιραστεί με κανένα: δεν μπορούσα να σταματήσω να τρώω! Τραυματίστηκε η αυτοπεποίθηση μου και διαταράκτηκαν όλες μου οι προσωπικές σχέσεις. Δοκίμασα από διαιτολόγους μέχρι ψυχολόγους. Δεν γύρευα οδηγίες για διατροφή, ούτε παρηγοριά, έψαχνα κάποιον να με σταματήσει από το να τρώω! Βλέποντας τη Μαρία στην τηλεόραση, δεν δίστασα ούτε λεπτό να την επισκεφτώ. Από το πρώτο λεπτό της επίσκεψης μου σε αυτήν ένιωσα ότι βρήκα αυτό που ακριβώς χρειαζόμουνα. Μελετώντας το ιστορικό μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που άφησε κάτω το στυλό με κοίταξε και με ρώτησε: «τι συμβαίνει;». Μαζί μου λέει θα μειώσουμε με την διατροφή τα αρνητικά σου συναισθήματα και επίσης, με συμβούλεψε να βρω άλλους τρόπους εκφόρτισης και χαλάρωσης, ότι ήταν πολύ σημαντικό και να ξεκουράζομαι αλλά και να κοιμάμαι. Η φωνή της δεν είχε ούτε ίχνος διστακτικότητας, μου ανάπτυξε την αυτοεκτίμηση μου, με εφοδίασε με δύναμη και μου έθεσε στόχους εφόσον εγώ δεν μπορούσα να το κάνω: «δεν με ενδιαφέρουν οι θερμίδες, με ενδιαφέρει να μάθεις να τρως σωστά όχι μόνο τώρα αλλά για το υπόλοιπο της ζωής σου, για ‘σένα». Αντίκρουσε όλες μου τις ανόητες δικαιολογίες και δεν με άφησε λεπτό να πάρω τα μάτια μου από τον στόχο. Όπως όλα καταδεικνύουν, οι ατομικές προσπάθειες δεν μπορούν να επιφέρουν αποτέλεσμα κάτω από δυσβάστακτες συνθήκες ψυχολογικής πίεσης. Μόνο ο συγκερασμός ψυχολογικής κατανόησης και υποστήριξης μαζί με διατροφή μπορεί να πετύχει τα βέλτιστα αποτελέσματα. Έφτασα στο επιθυμητό αποτέλεσμα χωρίς κανένα αίσθημα πείνας. Την ευχαριστώ πολύ και την αγαπώ περισσότερο από πολύ!